Zięba to ptak wielkości wróbla o zgrabnej sylwetce; jest dosyć łatwo rozpoznawalny po dwóch białych paskach pokrywowych, oliwkowozielonym kuprze oraz lekko obrzeżonym na biało ogonie. W upierzeniu godowym samiec ma wierzch głowy i kark popielate, poza tym jest kasztanowobrązowy; w szacie spoczynkowej jest jaśniejszy. Samica zamiast barwy brązowokasztanowej ma zielonkawoszarą. Ptaki w szacie młodocianej są ubarwione tak samo jak samica.
Głos zięby znany jest każdemu, kto choć raz był wiosną w lesie. Często odzywa się ona głosem wabiącym: pink pink pink, a czasem krótkim i chrapliwym: rryt - rryt, który to głos zwiastuje nadejście deszczu. Prawdopodobnie ptaki eksponują w ten sposób zaniepokojenie wywołanie spadkiem ciśnienia atmosferycznego.
Ziębę można spotkać praktycznie we wszystkich typach lasów i zadrzewieniach śródpolnych; czasem także na wysadzanych drzewami ulicach miast. Jest ona stałym mieszkańcem parków miejskich, w których rosną starsze drzewa oraz gęsto obsadzonych drzewami owocowymi ogrodów działkowych.
Zięba to ptak wędrowny, który poza okresem lęgowym tworzy niewielkie stada. Odlatuje od nas: wrzesień-październik, a wraca w marcu i w kwietniu. Niekiedy ptaki te u nas zimują (głównie samce) i wtedy bywają gośćmi w karmnikach.
Gniazdo zięby jest bardzo charakterystyczne: zbudowane z mchu i porostów zespolonych nićmi pajęczyn ułożone jest niezbyt wysoko, przy pniu drzewa bądź w rozwidleniu gałęzi. Ptaki te wychowują jeden lęg w roku.
Ziębom zimującym u nas zapewniamy pokarm w postaci nasion oleistych, takich jak słonecznik pastewny, konopie, siemię lniane, mak. Ptaki te bardzo często żerują na ziemi pod karmnikiem, zbierając to, co upuszczą inne ptaki, dlatego ważne jest, żeby karmnik i jego okolica były zabezpieczone przed kotami. Latem, zwłaszcza podczas dni upalnych, możemy tym ptakom pomóc, wystawiając poidełko.
