jer Fringilla montifringilla
Samica jera z ziarnem słonecznika.
wielkości zięby z którą jest blisko spokrewniony. Różni go od niej biały kuper, co jest cechą charakterystyczną dla tego gatunku. Ptaki dorosłe mają czarne skrzydła, z trzema pręgami: 2 białe i jedna pomarańczowo-brązowa. Samiec w szacie godowej ma czarną głowę i grzbiet, natomiast w upierzeniu spoczynkowym zarówno jego głowa, jak i grzbiet są nakrapiane. Samica jest jaśniejsza i ma szarawo-brązową głowę. Młode w szacie juwenilnej przypominają samice, tyle że ich kuper jest bardziej żółtawy niż biały.
Teren lęgowy jerów to tajga, w Polsce, jak dotąd, brak potwierdzonych lęgów tego gatunku. Mimo to w okresie jesiennym można u nas spotkać dużo jerów podczas przelotu, natomiast zimą jest on dość częstym gościem przy naszych karmnikach.
Jery tworzą niekiedy duże stada, liczące nawet do kilkuset tysięcy osobników.
Jer odzywa się trudnym do opisania: „zwii”, trochę podobnym do głosu dzwońca, jednakże głos jera wydaje się mieć bardziej metaliczny podźwięk.
Pokarm jerów to różnego rodzaju nasiona oraz drobne bezkręgowce. W karmniku najbardziej będzie poszukiwał nasion słonecznika
